Veel schaakavonden begonnen voor mij met een klein gesprek met Wouter, soms ook een snelschaakpotje. Vaak vertelde hij over zijn tuin aan de Van Essenstraat, want na zijn pensionering was hij graag in het groen te vinden.

Toen ik in 1990 lid werd, mocht ik op de eerste avond ter introductie even snelschaken met een nogal dynamisch ogende man met pretoogjes, die kordate zetten met een subtiele glimlach op het bord smeet. Hij was superieur en ik ging er vanuit dat hij beslist de beste schaker van mijn nieuwe club was. In die tijd speelde IM Nico Cortlever ook voor ons genootschap, dus die veronderstelling bleek al gauw niet geheel juist. Maar in 1994 bij het maken van ons 75-jarig jubileum-clubblad kwam naar voren dat hij al lid was voor de grote crisis in 1980. Want ons edele genootschap speelde tot dat jaartal lange tijd op het hoogste landelijk niveau! En Wouter heeft dus menig partij op een niveau gespeeld In het 1e waar de huidige clubtoppers (uitgezonderd Gert-Jan Ludden) slechts van kunnen dromen.

De reden voor de genoemde crisis lag in onvrede bij veel leden omdat de meeste spelers van het 1e nooit op een clubavond kwamen en slechts lid waren voor de externe. Er volgde een uittocht van de beste spelers, maar Wouter bleef zijn club wel trouw en was op de maandagen vrijwel altijd present. Door zijn werk als tandarts - ik veronderstel hier dat dit beroep beslist geduld vereist- had hij tegen de avond dat geduld kennelijk geheel opgebruikt. Dus was Wouter de snelst spelende schaker van de hele Oostelijke Schaakbond. Hoewel je uren mocht denken over je hele partij, hield Wouter het met een minuutje of 20 eigen bedenktijd meestal wel gezien. Zo speelde hij feitelijk rapidschaak tegen opponenten met normale bedenktijd. Dat leidde soms tot bizarre situaties. Sommige spelers gingen mee in zijn moordende tempo en dat leidde vaak tot grote fouten bij zijn opgejaagde tegenstanders. Anderen trokken zich niets van de snelheid van Wouter aan en bleven ijzig kalm of juist extra sloom zetten. Dan verliet Wouter steevast het bord om bij alle andere partijen te gaan kijken. Had zijn tegenstander dan eindelijk gezet, dan placht hij zonder te gaan zitten achteloos en subiet te antwoorden en verder te gaan met zijn wandeling.

Wel leidde zijn ongeduld soms ook tot fouten bij hemzelf. Een markant voorbeeld herinner ik mij uit de jaren '90. We speelden toen extern weer eens een jaartje in de promotieklasse en dat vond op zaterdagmiddagen plaats in herberg Het Kanon in De Hoven. Wouter speelde een degelijke partij die eindigde in een eindspel met ongelijke lopers. Wouter gaf ineens tot schrik van alle toeschouwers  op, maar het was gewoon een remisestelling! Dan zei hij meestal dat hij niet meer na kon denken en de laatste jaren ook met de aanvulling dat hij een oude man werd. Dat klonk wat vreemd, want veel leden waren en zijn veel ouder dan hij nu is geworden.  Maar wellicht voelde het wel al zo...Zijn humor met subtiele zelfspot paste goed bij zijn aanpak en deed ook wat denken aan Donner. Hoewel Wouter grillig kon zijn in zijn omgang met tijd en in zijn concentratie, was zijn speelstijl juist zeer rechtlijnig. Hij vermeed ruil niet en begreep veel eindspelen beter dan menig tegenstander.

Het laatste seizoen van Wouter was opvallend  sterk. Hij speelde in het 2e met meer concentratie en ook meer tijdgebruik dan in jaren en hij behaalde met 4 uit 7 een mooie plusscore en ratingwinst:

6. Wouter Rothengatter 1691  1  1  0  ½  0  1  ½  7  4  5.7  1z  1692  1743  +0.396

Ook in de kampioenswedstrijd tegen Velp 1 wist hij tactisch opgesteld aan bord 1 tegen de ijzersterke opponent Martijn Boele een prachtpartij neer te zetten, die helaas nipt verloren werd.  In de slotronde -zijn laatste externe partij- tegen Ron Brachten van ASV speelde hij een snelle remise.

Bij ons afscheid van onze soms ongeduldige, altijd beminnelijke Wouter:

Alles in het leven duurt zo lang, behalve het leven zelf.

Charles Baudelaire

Eric K.

Reacties   

-1 #2 Jan Bram de Groot 04-05-2018 20:21
In de jaren ‘70 speelde ik bij ZSG, later kwam ook Igno Pröpper bij ons spelen. In die tijd hadden we een sterk eerste team met Wouter, Eddy Baarslag, Jeroen Bosch van Rosenthal. Volgens mij speelden we tweede klasse KNSB in die jaren, misschien zelfs eerste klasse. Vaak ging ik in het weekeinde bij Wouter, die schuin achter ons in de Rozenhoflaan woonde, vluggertjes spelen. Wouter had een zorgeloze, aanvallende stijl en spelen tegen hem was altijd een feest.
In ‘79 vertrok ik naar Amsterdam en daar verruilde ik -net als Eddy- het schaken voor bridge. Alleen met Igno speel ik af en toe nog een vluggertje, met een oude Garde schaakklok: 5 minuten per speler en als je wint een minuut er af. Net als tegen Wouter, trouwens, die vast glimlachend meekijkt ....
0 #1 Ben Roggeveen 13-04-2017 15:01
Kom om W.R. hier weleens kijken. Hij was me zeer sympathiek.

You have no rights to post comments

We hebben 343 gasten en geen leden online